Bugün hiçbir şey yazmadım ona, ne bir günocuk ne de iyi gecelercik. Ona yazmıyor olmam onu düşünmediğim anlamına gelse keşke. Ama her dakikacık aklımda. Bir insan bir insanı bu kadar çok severken nasıl onsuzluğa dayanabilir ki? Elbette bir şekilde hayat devam ediyo ama içindeki o hüzüncük ne olucak? Bir saat geçse öbür saat tekrar parlayan o üzüntü.. Özlemcik.. Sabrın sonunda mutluluk gelir mi gerçekten? Ya da tamamen kopar mı tüm bağlar.. Hep korktuğum gibi buz gibi mi olur bana karşı.. Denemeden bilemezdim. Umarım o da beni özlüyordur