Bugün hiçbir şey yazmadım ona, ne bir günocuk ne de iyi gecelercik. Ona yazmıyor olmam onu düşünmediğim anlamına gelse keşke. Ama her dakikacık aklımda. Bir insan bir insanı bu kadar çok severken nasıl onsuzluğa dayanabilir ki? Elbette bir şekilde hayat devam ediyo ama içindeki o hüzüncük ne olucak? Bir saat geçse öbür saat tekrar parlayan o üzüntü.. Özlemcik.. Sabrın sonunda mutluluk gelir mi gerçekten? Ya da tamamen kopar mı tüm bağlar.. Hep korktuğum gibi buz gibi mi olur bana karşı.. Denemeden bilemezdim. Umarım o da beni özlüyordur

 Tam bir senedir yazıp çizmiyomuşum buraya ne garip. Halbu ki tüm sevincimi ve üzüntümü buraya yazardım bir zamanlar okuyacağını düşündüğüm için. Hiçbir şeyin önemi kalmamış artık. Bırak buraya bakmayı, belki aklına bile gelmiyorumdur bilmiyorum. Neyse ne işte.

Eski yazdıklarımı okudum şöyle bi, ne kadar mutluymuşum. Onun sevgisini ne kadar özlemişim şimdi farkettim. Fındıkkıranım, köftem, herkülüm, çikolatammış o benim. Kavga ettikten sonra bana foti atıp gönlümü almaya çalışıyomuş. Dünyanın en tatlı gönül alma yöntemi. Onun bir fotisine bakınca bile içim sıcacık oluyo çünkü. Onunla hayaller kurmak, onu her anıma dahil etmek bana hep huzur verirdi. Onun elini tutmayı çok istemiştim. Omzuna yatıp uyumayı saçlarımı okşamasını çok istemiştim. Bunları Onun dışında birinden değil sadece ondan isterdim. Ben biriyle berabersem eğer hayatımın sonuna kadar beraber olmak isteyeceğim kişidir o. Çok özenle seçtim onu, çok kişiye hayır dedim ama onu görür görmez anlamııştım. O duygularımın başka bi açıklaması yoktu. İlk görüşte dan diye bi aşk.. neden olmadı neden ikinci bi şans verilmeddi bilmiyorum. Düzgünce yaşanamayan, yarım kalan bi hikaye.. içim üzülüyo kalbim acıyo. Tüm hayallerim onda kaldı. Artık sadece duacık edebilirim. Umarım tekrar onunla beraber olabilirim ve bu sefer her şey çok başka olur