o kadar özlüyom ki eski günlerimizi, bana kızsa bağırsa da sonra tek bi lafıyla mutlu olduğum günleri 😔 Bazen diyorum ki evet iyiyim mutlu olmak için hiçkimseye ihtiyacım yok ben kendi kendime yeterim, çevremdekiler, ailem arkadaşlarım yeter bana böyle de mutlu olabilirim bunca yıl bu zamana kadar nasıl yaşadıysam şimdi de o şekilde yaşarım.. Ama olmuyor işte😔 Mutsuz muyum ölüyor muyum? hayır ölmüyorum, gilüyorum da, mutlu bile oluyorum belki ama o tattığım mutluluktan çok çok az çok daha zayıf bi duygu. kendi kendime yeriyorum çevremdekiler bana yetiyor ama ten içekalbimin içini boş hissediyorum, evet eskiden de sevgilim yoktu biliyorum ama o zamanlar kalbim bana aitti ki, kalbimin hepsi benimdi, ailem arkadaşlarım bardı sadece .. Şimdi içeriye onu aldım her yerini onunla doldurdum öyle büyüttüm büyüttüm o kadar çok sevdim ki kendimi bile çıkardım her yerine onu koydum ve şimdi o kalbimde olmak iatemeyince ionun yerini dolduramıyorum ki orası bomboş kalıyo😔 Hala orda olduğunu bildiğim halde orda yokmuş gibi davranmaya çalışmak çok üzüyo, yapamıyorum da zaten. Beni sevmediğini bildiğim halde kalbime yenik düşüp her fırsatta belli ediyorum hala onu nasıl sevdiğimi, ama karşılığı yok artık ne yazık ki😔 Yaşayamadığım her şey için o kadar üzülüyorum ki, onunla kurduğum her hayali bir başkasıyla yapacak olmamı düşünmek istemiyorum o kadar canını acıtıyo ki, ve biliyorum bir daha asla bu kadar yoğun sevemiceğimi birini 😔 Bu kadar yoğun duygularımın tadını bile çıkaramadım, şimdi hepsi boş, sadece kendimi kandırıyorum ama hiçbi şey eskisi gibi olmıcak biliylrum 😔 Lütfen ben de artık bu kadar çok sevmeye devam etmiyim bunun bi yolu olsun