Bilmiyom ne zaman vazgeçicem senden, bence hiçbi zaman kalbimden çıkaramıcam seni, insan bir kere bu kadar çok sevebilir keşke daha geç tanışsaydım diyorum seninle, seni 20 li yaşlarımda kalan  bi sski sevgili olarak değil de adın ne olursa olsun hep sevdiceğim biriciğim olarak hayal ettim. Hiçbir zaman böyle olucağını bilseydim arkadaşça yanaşırdım sana gibi bi düşüncsm olmadı, ozanın olmuş kendi söyledi ama ben hiç böyle düşünmedim, bu kadar derin sevebildim, her parçasını çok beğendiğim, istediğim, arzuladığım bu insanın arkadaşım olarak heba olmasını istemezdim.. Belki sonunda mutsuz olucam belki hiçbir zaman eskisi gibi olmayız ve bunun için beş yıl her gece ağlayıp buraya yazı yazarım ama onunla yaşadığım o güzellikleri, ona olan sevgimi hiçbir şeye değişmem tek bi şeye değişmem, belki fazla sevgimle boğdum onu, belki karşılıklı saçma kıskançlıklarımız ve bunların getirdiği tartışmalar yıprattı ama asla asla ondan hiçbir şekilde rahatsız olmadım geçirdiğim süre boyunca, herkesin kötü özellikleri var dedim onun o salak saçma huylarını da o kadar çok sevdim ki onunla beraber.. Beni kıskanmasını o kadar sevdim ki ben de onu kıskanmaya başladım, güven problemi belki en büyük düşmanımızdı ama bana inanması için elimden geldiğince çabalamayı bile sevmiştim, ona ufak bi pembe yalan söylerken bile içimin kötü olmasını sevmiştim bazı salaklar her şeyi haber verdiğimi farkedince yadırgasa laf yapsa da ben tüm günümü olduğu gibi onunla paylaşmayı sevmiştim çünkü hep o yanımda olsun isterdim, hep onu yanımda düşünürdüm ki onun rahatsız olabilceği şeyleri daha kolay farkedeyim ona göre davranayım diye bunları hep seviyodum.. O uyurken sıkılmayı bile seviyodum açıp fotilerine bakmayı sonra ona içimde ne kadar sevgicik varsa uzun uzun anlatmayı uyandığında onları görücek olmasını seviyodum çok seviyodum, bana attığı o ayıcık fotoğraflarını o kadar seviyordum ki, hala o kadar seviyorum ki uyandığımda ya da uyurken o fotoğraflarına bakamıcağım bir gün gelirse ne yaparım bilmiyom, onsuz kalmaktan çok korkuyorum çünkü bu sevdiğim bunca şeyin hepsini ucunda o olduğu için seviyodum başka hiçkimseyle sevemem bunları herkesten nefret ederim ona benzeyen herkesten çünkü hiç kimse de onun gibi olamaz tanıştığım ilk anda nasıl heyecanlandıysam hala şu gün olmuş aynı heyecanı yaşıyom içimde ama buna kimse inanmaz, beni ona alışmakla suçladı, onu inat haline getirmekle, ona alıştığım için bırakamamakla falan ama kimse bilmiyo ki onu nasıl sevdiğimi, sizin sevdiğiniz gibi sevmiyorsam ben bunu nasıl bilceksiniz, kim terkedilmesine, sevilmediğini bilmesine rağmen beş ay boyunca yine de sevmeye devam eder? Beş ayı geçtim beş yıl olsa yine severim ki onu, onu ve onun olan her şeyi severim😔